Łeba nad morzem oraz inne miejscowości

Woliński Park Narodowy

03 wrzesień 2011r.

Został utworzony Rozporządzeniem Rady Ministrów 3 marca 1960 r. Obszar Parku o powierzchni 4628 ha obejmuje północno-zachodnią część wyspy WOLIN o rzeźbie polodowcowej, wzniesioną wysoko nad brzegiem Bałtyku. Niepowtarzalna uroda i cień grozy unoszą się nad tym krajobrazowo bodajże najcenniejszym na całym polskim wybrzeżu, fragmentem pasa morskiego, w którym dwa żywioły, woda i ziemia, wiodą nierówny bój. Wybrzeże to zwane wybrzeżem klifowym, które włączono dla szczególnej ochrony do Parku, ma długość około 13 km i dostępne jest dlo wczasowiczów na niektórych odcinkach o łącznej długości ok. 5 km. Pozostała jego część jest rozparcelowana pomiędzy ośrodki wczasowe, najczęściej ogrodzone siatką bądź drutem kolczastym. Niestety, niezależnym od woli człowieka zjawiskiem charakterystycznym dla tego obszaru jest tzw. abrazja morska, niszcząca systematycznie wybrzeże. Morze przesuwa się rocznie w głąb lądu o ok. 80 cm. Jest to najszybsze tempo niszczenia wybrzeża przez wody morskie na południowym Bałtyku. Śladem tego zmagania są liczne pnie zwalonych, wraz z fragmentami brzegu, drzew. Roślinność piaszczystych plaż nadmorskich Wolińskiego Parku nie tworzy zwartych zbiorowisk — a występuje tu m.in. mikolaiek nadmorski, roślina znajdująca się pod ochroną. Na klifie nadmorskim, ustawicznie niszczonym przez abrazję, roślinność jest stosunkowo uboga. Najcenniejsze są partie leśne w głębi Parku, zajmujące 93 proc. jego powierzchni. Są to sadzone ręką człowieka lasy sosnowe, których domieszkę stanowi buk i dąb, oraz zachowane w stanie pierwotnym partie buczyny — występujące w dwu podzespołach — buczyny storczykowej i buczyny typowej — objęte ścisłą ochroną. Buczyny te przechodzą w wielu miejscach w rozległe lasy bukowo-dębowe, zajmujące przestrzenie wzgórz morenowych. W miejscach suchych, piaszczystych rosną świetliste bory sosnowe, wilgotne obszary wyspy zajmuje bór sosnowy z domieszką brzozy osuszonej, olszy szarej i jarzębiny. Występuje tu również chroniony gatunek paproci, zwany długoszem królewskim. W tak zróżnicowanym zbiorowisku leśnym występuje ok. 200 gatunków ptaków, których większą ilość stanowią gatunki lęgowe. W pasie nadbrzeżnym obserwuje się ptaki gnieżdżące, zalatujące lub przelotne. Najczęściej obserwujemy tu sieweczkę obrożną, pliszkę siwą, kilka gatunków mew, rybitwy, brodźce, szlamiki, kuliki i in. W jesieni zjawiają się tu liczne kaczki i łabędzie. Na terenie Parku i w okolicznych lasach żyją ptaki drapieżne z orłem bielikiem na czele. Największy krajowy ptak drapieżny, orzeł bielik, podobny nieco do orła przedniego, jest dość rzadkim ptakiem zalatującym i osiadłym na Pomorzu, zwłaszcza na wyspie Wolin i w okolicach Zalewu Szczecińskiego. Ptaki młode sq szarobrunatne z białymi plamami na piersi i grzbiecie, ogon szarobrunatny z białymi krawędziami. Samica waży 5 i pół kg, samiec półtora kilograma mniej. Rozpiętość skrzydeł ptaka sięga dwu i pół metra. Bielik gnieździ się na konarach starych Jrzew w rozległych lasach w pobliżu morza i większych jezior. Gniazdo buduje bardzo duże, z gałęzi i chrustu, wyściełane gałązkami i miękkimi częściami roślin. Samica składa 2-3 białe jajka, które wysiadują oboje rodzice przez 35 dni. Pisklęta widzą od pierwszego dnia, latają po upływie 75 dni od chwili wyklucia z jaj. Dojrzałość płciową uzyskują po 6—7 latach. Na zdobycz poluje w miejscach otwartych: wytrwałym lotem forsuje ptaki i ssaki, po czym zmęczone zabija. Łupem bielika padają przeważnie kaczki, gęsi, perkozy, kormorany i czaple. Z ssaków atakuje zające, lisy i — niekiedy - sarny. Lubi padlinę, do której łatwo go zwabić. 2ywi się również rybami. Poluje często na morzu, daleko od brzegów. Chętnie kąpie się w wodzie. Jeśli się zmęczy, wypoczywa na falach szeroko rozkładając skrzydła. Te. niestety, ginące, wspaniałe, największe krajowe ptaki drapieżne mają w Parku Wolińskim najliczniejszą w Polsce ostoję. Od szeregu lat stale przebywa tu sześć par. Obserwacje prowadzone nad skutecznością rozmnożenia tego gatunku dowiodły, że coraz mniej piskląt opuszcza gniazda. Są to niewątpliwie skutki skażenia wód otaczających Park, a szczególnie Zalewu Szczecińskiego. Środowisko wilgotne zamieszkują gady i płazy, Z ssaków większych żyją tu jelenie, sarny, dziki oraz kuny, borsuki i lisy. Niewqtpliwq atrakcją dla turystów są niedawno sprowadzone z Puszczy Białowieskiej żubry. Na terenie Parku znajduje się 6 ścisłych rezerwatów przyrody o łącznej powierzchni 173 ha. Do Parku należą niezwykle malownicze 4 jeziora polodowcowe, położone w okolicach Warnowa, Jezioro Turkusowe oraz przylqdek na jeziorze Czapłin. Są one miejscem szczególnie nawiedzanym przez turystów. Oprócz arterii komunikacyjnej, łączącej nadmorskie miejscowości wyspy Wolin, przez Woliński Park Narodowy prowadzą cztery znakowane szlaki piesze o długości 52 km. Szlaki te, cieszące się rekordową frekwencją, zajmują ok. 10 proc. obszaru Wolińskiego Parku Narodowego, a przebywa na nich codziennie 3,6 tys. osób (w całym sezonie 423 tys. ludzi). Nie stwarza to komfortu psychicznego dla wędrowników i sięga granicy wytrzymałości środowiska biologicznego. W ostatnich latach Park Woliński poniósł znaczne straty z powodu wierceń geologicznych. W parku zlokalizowano 5 szybów wiertniczych, co spowodowało wylesienie zajętych terenów. Przedsiębiorstwo zapłaciło za szkody, ale drzew od tego nie przybyło.